Wszystko co powinieneś wiedzieć o parkowaniu

Zgodnie z obecnym stanem prawnym pełnoprawne miejsce postojowe musi być oznakowane znakiem poziomym i pionowym. W przypadku gdy wybrane przez kierowcę miejsce postoju nie zostanie odpowiednio oznakowane znakiem pionowym i poziomym, a jest zgodne z ogólnymi zasadami o ruchu drogowym, czyli nie ma żadnych ograniczników powodujących wykroczenie, należy uznać to miejsce za niespełniające wymogów stanowiska postojowego w myśl nowelizacji rozporządzenia obowiązującej od 14 lutego 2014 roku, tym samym nie jest to miejsce kwalifikujące się do naliczenia opłaty za postój lub nałożenia opłaty dodatkowej za brak opłaty za postój w SPP. Wniosek nasuwa się jeden - kierowca, który zaparkuje w obszarze strefy płatnego parkowania na miejscu nieoznakowanym, nie będzie zobowiązany do uiszczenia opłaty za postój. Czy w praktyce tak to właśnie wygląda?

Opłaty za postój, zgodnie z rozporządzeniem muszą wynikać z precyzyjnie oznakowanego, znakami pionowymi i poziomymi miejsca, na którym postój jest możliwy[1]. W celu lepszego zrozumienia problemu należy zdefiniować niektóre zagadnienia istotne z punktu widzenia kierowcy a mianowicie pojęcia takie jak: droga, strefa płatnego parkowania czy kila zasad prawidłowego pozostawiania samochodu na drogach.

• Definicja drogi:

Zgodnie z ustawą o drogach publicznych (u.d.p.)[2] drogi zostały podzielone, w zależności od jej znaczenia w całej sieci komunikacyjnej kraju na drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe i drogi gminne. Drogi publiczne ze względu na dostępność dzielą się na drogi ogólnodostępne oraz drogi o ograniczonej dostępności, które w niniejszej instrukcji nie będą brane pod uwagę, czyli m.in. autostrady i drogi ekspresowe. Do grupy dróg gminnych są włączone drogi o znaczeniu lokalnym, niezaliczone do kategorii dróg krajowych, wojewódzkich lub powiatowych, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych.[3] Biorąc powyższą definicję pod uwagę należy stwierdzić, że na niestrzeżonym parkingu osiedlowym obowiązują zasady określone przepisami prawa o ruchu drogowym, czyli ich naruszenie pociąga odpowiedzialność karnoadministracyjną. Norma karnoadministracyjna świadczy dobitnie o tym, że ustawodawca, pod groźbą ukarania za wykroczenie, może nałożyć na prowadzących pojazdy obowiązek przestrzegania zasad ruchu drogowego wszędzie tam, gdzie pojazdy się poruszają. Takim miejscem jest niezaprzeczalnie parking przylegający bezpośrednio do drogi wewnętrznej na osiedlu mieszkaniowym - zakaz postoju w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu chronią zapisy bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego, w szerokim pojęciu, i jako takie, z mocy art. 1 ust. 2, powołanej na wstępie ustawy o drogach publicznych, koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób uczestniczących w ruchu drogowym. Jeżeli do naruszenia takich przepisów doszło poza drogą publiczną, to podstawy do ewentualnego pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnoadministracyjnej należy upatrywać poza przepisem art. 97 KW[4] . Określenie drogi publicznej zawarte jest w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. W myśl art. 1 tej ustawy, drogą publiczną jest droga zaliczona do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem i z wyjątkami określonymi w tej ustawie lub w innych przepisach szczególnych. [VKKN 445/00 wyrok SN].

Sama definicja „drogi” to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. W pewnym uproszczeniu, „droga” to „jezdnia” oraz „chodnik”. Zgodnie z tym podziałem ustawodawca wprowadza konieczność ponoszenia opłat za korzystanie z dróg publicznych, przy czym w przypadku parkowania pojazdów w strefie płatnego parkowania oraz przejazdu pojazdów nienormatywnych opłaty mają charakter obligatoryjny.

• Strefa Płatnego Parkowania (SPP)[5]:

Na terenie strefy płatnego parkowania obowiązują ściśle określone zasady parkowania pojazdów. Tworzenie stref płatnego parkowania, to nie tylko potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale także konieczność zapewnienia ochrony wolności i praw innych osób – w tym mieszkańców, gdzie dojazd bądź dojście do miejsca zamieszkania są utrudnione z uwagi na liczbę znajdujących się tam pojazdów. Zgodnie z prawem o ruchu drogowym "strefa płatnego parkowania" to miejsce przeznaczone do czasowego pozostawienia samochodu na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych. Ustalenie stref płatnego parkowania, analogicznie do kategoryzacji dróg, należy do kompetencji rady gminy lub rady miasta (art. 13b ust. 3 u.d.p.), zatem kompetencji takich nie może posiadać wójt lub burmistrz (prezydent miasta). Również wójt lub burmistrz (prezydent miasta) nie może wprowadzić opłat za parkowanie w tych strefach.

 Znak informacyjny D-44 oznaczający wjazd do strefy, w której za postój pojazdu w wyznaczonych miejscach jest pobierana opłata

 Znak informacyjny D-45: koniec strefy parkowania

• Opłaty:

Opłaty (tzw. opłaty dodatkowe)[6], o którym mowa w komentowanym przepisie, mają charakter administracyjny, a nie kary i podlegają regułom prawa administracyjnego, a nie zasadom wymierzania kar za wykroczenia lub przestępstwa. W przypadkach naruszenia zasad parkowania na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania opłaty są pobierane przez zarząd drogi, a w przypadku jego braku przez zarządcę drogi. Maksymalną wysokość opłaty dodatkowej ustalono na kwotę w wysokości 50 zł (art. 13f ustawy). Z istoty omawianych opłat wynika, iż związane są one z korzystaniem w obrębie drogi z miejsca postoju pojazdu samochodowego i obowiązek ich ponoszenia związany jest z zaparkowaniem tego pojazdu w strefie płatnego parkowania, a jego realizacja następuje poprzez wykupienie biletu opłaty jednorazowej, opłaty abonamentowej lub zryczałtowanej. Wykazanie wykonania tego obowiązku następuje poprzez umieszczenie tych biletów w określonym miejscu wnętrza pojazdu samochodowego, widocznym dla inspektorów SPP. W takiej sytuacji prawne znaczenie dla powstania obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej i jej egzekwowania ma fakt zajmowania przez pojazd miejsca w takiej strefie. Sama opłata dodatkowa nie jest też karą (sankcją), lecz swoistym ekwiwalentem za "bezumowne" (bez uiszczenia opłaty za parkowanie) parkowanie pojazdu na drodze publicznej (korzystanie z drogi). Obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym opłata powinna zostać uiszczona zgodnie z ustawą o drogach publicznych.

• Osoby niepełnosprawne:

Osoby niepełnosprawne posiadające kartę parkingową mogą niestosować się do niektórych znaków drogowych pod warunkiem, że w wyznaczonej strefie płatnego parkowania znajdują się miejsca postojowe stosownie oznakowane tzw. koperty. Brak wolnych "kopert" nie zwalnia z obowiązku wniesienia opłaty za parkowania pojazdu w płatnym obszarze strefy płatnego parkowania. [III SA/Po 199/13 - wyrok WSA Poznań z dnia 16-05-2013].

• "nieuiszczenia opłaty" a nieumieszczenie dowodu opłaty w konkretny sposób:

Przesłanką ustawową do obciążenia opłatą dodatkową osób parkujących pojazdy w strefie płatnego parkowania jest obiektywny fakt parkowania pojazdu bez dokonania opłaty, a nie domniemanie wysnute na podstawie okoliczności umieszczenia bądź nieumieszczenia dowodu opłaty. Rada Miasta Białegostoku przekroczyła zakres upoważnienia ustawowego wynikający z art. 13f  prawa o ruchu drogowym, co do określenia "pobierania opłaty" poprzez zrównanie pojęcia "nieuiszczenia opłaty" z pojęciem niewyłożenia dowodu opłaty w konkretny sposób, za co w obu przypadkach konsekwencje nie mogą być takie same. [Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Białymstoku z dnia 23 grudnia 2014 r. II SA/Bk 992/14]

Zasady zatrzymania i postoju poza SPP

Zasady te reguluje ustawa prawo o ruchu drogowym[7], zgodnie z którą postój dozwolony jest w miejscach i warunkach, w których samochód stoi i jest z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących nie powodując zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Kierujący pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest obowiązany ustawić go jak najbliżej jej krawędzi oraz równolegle do niej. Poza obszarem zabudowanym, pozostawiony na drodze pojazd powinien znajdować się, jeżeli to tylko możliwe, poza jezdnią. Kierujący pojazdem jest obowiązany stosować sposób zatrzymania lub postoju wyznaczony znakami drogowymi. W czasie postoju kierowca jest obowiązany zabezpieczyć pojazd przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku.

•  „Parkowanie” na chodniku:

Sposób zatrzymania lub postój pojazdu na chodniku jest uzależniony od oznakowania pionowego lub poziomego albo podyktowany ogólnymi warunkami bezpieczeństwa na drodze.

• Pierwszy sposób dotyczy wjazdu jednym bokiem pojazdu na chodniku, gdy drugi bok pozostawiony jest na jezdni, pod warunkiem, że nie ma znaków zakazujących zatrzymywania i postoju a chodnik jest na tyle szeroki, że pieszy ma do swojej dyspozycji nie mniej niż półtora metra chodnika.
• Drugi sposób parkowania - polegający na parkowaniu kołami przedniej osi pojazdu na chodniku (koła tylnej osi pozostają na jezdni) - jest dopuszczony przy spełnieniu łącznie trzech warunków: 1) na danym odcinku nie obowiązuje zakaz zatrzymywania i postoju,

2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych nie powinna utrudniać im ruchu i nie może być mniejsza niż 1,5 m oraz

3) pojazd umieszczony w taki sposób nie może tamować ruchu pojazdów na jezdni.

• Trzeci sposób parkowania polega na parkowaniu całego samochodu na chodniku przy krawędzi jezdni. Parkowanie w ten sposób jest możliwe, o ile postawienie samochodu na chodniku spowoduje pozostawienie dla pieszych takiej szerokości chodnika, która nie utrudni im ruchu i nie jest mniejsza niż 1,5 m. Należy pamiętać, że chodnik nie może mieć ograniczników - pachołków lub łańcuchów odgradzających chodnik od jezdni, gdyż zaparkowanie zmusza kierowcę do jazdy wzdłuż chodnika, co jest zabronione.

Miejsca w których pojazd może się zatrzymać (powyżej 10, 15 metrów od różnych punktów krytycznych na jezdni) zgodnie z Art. 49. prawo o ruchu drogowym:

1)    10 m od przejazdu (kolejowego/tramwajowego) lub skrzyżowania

2)    10 m przed przejściem dla pieszych lub przejazdem na przejściu,

3)   10 m przed sygnałem drogowym, (jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd – zabronione)

4)  15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek (wyłączając przystanek na całej długości zatoki - zabronione)

 P-17 linia przystankowa: Wyznacza na jezdni miejsce przystanku i oznacza zakaz zatrzymywania sie innych pojazdów na przystanku. Obowiązuje na całej długości linii.

5)  15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu;

Przy poszukiwaniu miejsca należy zwrócić uwagę na znaki poziome (umieszczone na jezdni):

• nie wybierać miejsc wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania na tę linię;
• zabrania się też postoju na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni;

Zabrania się zatrzymania pojazdu na jezdni:

• przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub postoju pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na jezdni dwukierunkowej o małym ruchu;
• na pasie między jezdniami;

3)    na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów oraz w śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweru.

Zabrania się postoju:

1)    w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej;

2)    w miejscu utrudniającym dostęp do lub wyjazd innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu

3)    przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na odcinku od przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną kreską;

4)    w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu;

5)    na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o długości przekraczającej 12 m, poza wyznaczonymi w tym celu parkingami.

Zabrania się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub drodze ekspresowej w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Jeżeli unieruchomienie pojazdu nastąpiło z przyczyn technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany usunąć pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu. Zakaz zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia pojazdu wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego.

• Znak zakazu B-36 a postój na chodniku:

Zakaz zatrzymywania się wynikający ze znaku drogowego B-36 dotyczy także chodnika czyli wynika wprost z definicji drogi, a więc zakazane jest zatrzymywanie się za tym znakiem na chodniku, choćby były spełnione warunki określone w art. 47 ust. 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, chyba że pod znakiem jest umieszczona tabliczka informacyjna „nie dotyczy chodnika”. Zgodnie z § 2 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych[8], napis lub symbol umieszczony na tabliczce pod znakiem drogowym stanowi integralną część znaku, zaś znaki zakazu obowiązują na drodze, na której są umieszczone, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Zakaz wyrażony znakiem B-35 „zakaz postoju” lub B-36 „zakaz zatrzymywania się” dotyczy tej strony drogi, po której znak się znajduje, z wyjątkiem miejsc, gdzie za pomocą znaku dopuszcza się postój lub zatrzymanie, czyli dotyczy nie tylko jezdni, ale i chodnika (według legalnej definicji „drogi”). Inaczej mówiąc, zakazane jest zatrzymywanie się za znakiem B-36 umieszczonym po prawej stronie drogi nie tylko na jezdni, ale także na chodniku. Wyjątkowo pod znakiem B-36 może być umieszczona tabliczka T-25c oznaczająca odwołanie zakazu. Wynika stąd, że od miejsca lokalizacji znaku B-36 do odwołania zakazu zatrzymywania się, kierujący pojazdem nie może parkować samochodu osobowego na chodniku przy krawędzi jezdni nawet wówczas, gdyby okazało się, że postawiony w ten sposób samochód nie spowoduje w żaden sposób utrudnień w ruchu pieszym, a szerokość chodnika pozostawionego pieszym będzie nie mniejsza niż 1,5 m. Parkowanie w takim miejscu jest możliwe tylko wówczas, gdyby zatrzymanie pojazdu zostało dopuszczone innym znakiem, w szczególności umieszczoną pod znakiem B-36 tabliczką „nie dotyczy chodnika”. (Do dnia 1 lipca 1999 r. zakaz zatrzymywania wynikający ze znaku B-36 obowiązywał tylko na jezdni, a więc nie dotyczył części drogi, która nie była jezdnią, a w szczególności nie dotyczył chodnika). Jeżeli nie ma potrzeby utrzymywania zakazu aż do najbliższego skrzyżowania, wówczas należy zastosować znak uchylający zakaz. Zasady i sposób uchylania zakazów wyrażonych znakami od B-35 do B-38. 

B-35 zakaz postoju: Znak ten oznacza, że: zabrania się postoju trwającego dłużej niż czas określony napisami na znaku lub pod znakiem. Jeżeli czas ten jest nieokreślony, to zabrania się postoju trwającego dłużej niż 1 minutę, znak obowiązuje całą dobę, jeżeli okres doby jest nieokreślony, znak dotyczy tej strony jezdni, na której jest ustawiony. W niektórych przypadkach do znaku dołącza się tabliczkę określającą jakich grup pojazdów znak ten dotyczy, bądź nie dotyczy. Znak obowiązuje do najbliższego skrzyżowania, chyba, że na drodze dwujezdniowej droga odgałęziająca znajduje się tylko z lewej strony i nie ma bezpośredniego połączenia z prawą jezdnią lub zakaz wyrażony przez znak został wcześniej odwołany znakiem odwołującym ten zakaz.

B-36 zakaz zatrzymywania się Znak ten zabrania zatrzymywania pojazdu. Jeżeli nie określono zakresu doby w jakim on obowiązuje, wówczas wynosi on całą dobę. Zakaz dotyczy tej strony jezdni, na której został umieszczony. Na odcinkach drogi, na których obowiązuje ten znak kierującemu pojazdem  nie wolno zatrzymać pojazdu, nawet na chwilę, chyba że wynika to z warunków ruchu drogowego lub zaistniałej sytuacji drogowej. Do znaku mogą być dołączane różne tabliczki precyzujące działanie tego znaku. Znak obowiązuje do najbliższego skrzyżowania, chyba, że na drodze dwujezdniowej droga odgałęziająca znajduje się tylko z lewej strony i nie ma bezpośredniego połączenia z prawą jezdnią lub zakaz wyrażony przez znak został wcześniej odwołany znakiem odwołującym ten zakaz.

 T-25a tabliczka wskazująca początek zakazu postoju lub zatrzymywania (strzałka do góry początek /strzałka w dół koniec)

 T-25b tabliczka wskazująca kontynuację zakazu postoju lub zatrzymywania

 T-25c tabliczka wskazująca odwołanie zakazu postoju lub zatrzymywania

Zachowanie się na drodze – hierarchia znaków:

Z zasad zachowania się na drodze wskazanych w art. 5  ustawy - Prawo o ruchu drogowym wynika, że każdy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze (na jezdni i chodniku) powinna w pierwszej kolejności stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli. Jeśli na drodze nie ma osób wydających polecenia i sygnały, to należy stosować się do sygnałów świetlnych zlokalizowanych na drodze. Jeżeli na drodze nie ma ani osoby dającej polecenia i sygnały, ani sygnałów świetlnych, to należy stosować się do znaków drogowych. Dopiero w ostatniej kolejności, czyli w razie braku poleceń i sygnałów nadawanych przez osobę kierującą ruchem, braku sygnałów świetlnych i braku odpowiedniego znaku drogowego, należy stosować dyrektywy zawarte w przepisach ruchu drogowego. Opisana hierarchia zachowania się przesądza oczywiście zasady rozwiązywania sytuacji, gdy występuje kolizja między zachowaniami wynikającymi z kilku dyrektyw. W szczególności, skoro znakom drogowym przysługuje pierwszeństwo przed przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym, to zachowanie uczestnika ruchu wynikające z tego znaku (zakaz, nakaz) wyłącza dozwolone zachowanie wynikające z przepisu. Oznacza to więc, że kierujący pojazdem - w razie konieczności zatrzymania się lub postoju pojazdu na drodze - jest zobowiązany w pierwszej kolejności stosować się do umieszczonych na drodze znaków drogowych, a dopiero, gdy takich znaków nie ma, powinien kierować się regulacjami zawartymi w oddziale 2 „zatrzymanie i postój” ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Dyrektywa,  możliwości zatrzymania się lub postoju na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru lub roweru pod warunkiem pozostawionej przestrzeni dla pieszych umożliwiającej im ruch czyli nie mniejszej niż 1,5 m, może być przez kierującego pojazdem stosowana tylko wówczas, gdy nie pozostaje w sprzeczności z dyrektywą wyrażoną znakiem drogowym dotyczącym zatrzymywania się i postoju.

Od 14 lutego 2014 r. weszła nowelizacja ustawy Prawo o ruchu drogowym, a z nią rozporządzenie ministra infrastruktury, który nakazał miejsca w strefie płatnego parkowania oznaczyć dodatkowo oznakowaniem poziomym. W związku z tym wszystkie miejsca, które nie podlegały takiemu oznakowaniu, są wykorzystywane przez kierowców do „bezpłatnego” parkowania. Ustawienie samochodu poza miejscem wyznaczonym oznakowaniem poziomym powoduje w tej chwili zaniechanie uiszczania opłat przez kierowców z jednej strony, z drugiej strony nie wyklucza stosowania się do zakazów i nakazów obowiązujących na drogach.

Do 14 lutego 2014 roku, czyli według starych zasad, opłata za postój w miejskich strefach płatnego parkowania niestrzeżonego była opłatą obligatoryjną, niezależną od tego, w jakim miejscu kierujący pozostawił swój pojazd. Jedynym obowiązkiem kierowcy było zaparkowanie pojazdu w takim miejscu, aby spełniało ono ogólne wymogi określone w art. 49 ust. 2 ustawy – prawo o ruchu drogowym (np. zakaz postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej; zakaz postoju w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu, i inne przypadki). Niejednokrotnie organy zarządzające ruchem w miastach na prawach powiatu (tj. prezydenci miast) wyznaczały dodatkowo miejsca postojowe znakami pionowymi D-18 („parking") z odpowiednimi tabliczkami uzupełniającymi T-30 wskazującymi właściwy sposób postoju pojazdu (np. skośnie, równolegle, prostopadle i inne) oraz znakami poziomymi (znak P-18 „stanowisko postojowe", znak P-19 „linia wyznaczająca pas postojowy").

 D-18 Parking: oznacza miejsce przeznaczone do postoju lub parkowania pojazdów silnikowych. W przypadku, gdy wyznaczenie postoju na chodniku lub jezdni jest inne, niż równolegle do jej krawędzi, to sposób ten jest przedstawiony na odpowiedniej tabliczce

 T-30: tabliczka wskazująca sposób ustawienia pojazdu względem krawędzi jezdni

 P-18 stanowisko postojowe: wyznacza miejsca przeznaczone do postoju pojazdów

 P-19 linia wyznaczająca pas postojowy: wyznacza pas przeznaczony na postój pojazdów wzdłuż krawędzi jezdni lub oddziela od niej zatokę postojową

Od oznakowania tymi znakami nie uwarunkowano też obowiązku wniesienia opłaty za postój w strefie płatnego parkowania. Niezależnie od tego, czy parkujący pojazd pozostawiał go na miejscu oznakowanym (znakami pionowymi i poziomymi) czy też nieoznakowanym, był zobligowany do wniesienia stosownej opłaty proporcjonalnej do czasu postoju w obrębie strefy płatnego parkowania.

Ważnym elementem infrastruktury parkingowej oraz uiszczania opłat w SPP to wydzielenie miejsc do postoju pojazdów, które zgodnie rozporządzeniem Ministra infrastruktury z dn. 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie[9]: stanowiska postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć co najmniej szerokość 2,3 m i długość 5 m, przy czym dla samochodów użytkowanych przez osoby niepełnosprawne szerokość stanowiska powinna wynosić co najmniej 3,6 m i długość 5 m. W pozostawienia pojazdu wzdłuż jezdni: długość miejsca postojowego powinna wynosić co najmniej 6 m a szerokość co najmniej 3,6 m, z możliwością jej ograniczenia do 2,3 m w przypadku zapewnienia możliwości korzystania z przylegającego dojścia lub ciągu pieszo-jezdnego. Stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla samochodów osobowych powinny mieć nawierzchnię utwardzoną lub co najmniej gruntową stabilizowaną, ze spadkiem zapewniającym spływ wody (§ 21 ust. 2 Rozporządzenia).

• Nieoznaczone miejsce postojowe – kryteria

 Jeżeli płatne miejsce postojowe musi być oznakowane znakiem poziomym i pionowym, to jeśli wybrane przez kierowcę miejsce postoju nie zostanie oznakowane w sposób właściwy takim oznakowaniem należy uznać, że miejsce to nie może zostać zakwalifikowane jako miejsce spełniające wymogi stanowiska postojowego w myśl nowelizacji rozporządzenia obowiązującej od 14 lutego 2014 roku. Tym samym naliczenie opłaty za postój w takim miejscu lub nałożenie opłaty dodatkowej wskutek nieuiszczenia opłaty za postój będą niemożliwe.  Zarządcy dróg w miastach na prawach powiatu w celu naliczenia opłaty za postój, muszą precyzyjnie oznakować znakami pionowymi i poziomymi wszystkie miejsca, na których postój jest możliwy w przeciwnym razie właściciel lub użytkownik pojazdu będzie miał prawo do skorygowania decyzji na swoją korzyść.

• Postój bezpłatny?:

Poza strefą płatnego parkowania oraz w jej obrębie istnieje możliwość pozostawienia samochodu, w miejscu niezagrażającym bezpieczeństwu osób oraz innych pozostawionych pojazdów. Przy wyborze takiego miejsca warto jest zwrócić uwagę na wszystkie czynniki kwalifikujące takie miejsce do bzpiecznego pozostawienia samochodu. Po wejściu w życie nowelizacji rozporządzenia dotyczącego oznakowania strefy płatnego parkowania – zarządcy dróg miejskich egzekwują należności z tytułu opłat za postój w strefie parkowania w miejscach, które nie zostały wyznaczone odpowiednimi znakami. Jeżeli już zostaniemy ukarany czy opłatą dodatkową czy mandatem – ważne jest udokumentowanie miejsca postoju zdjęciami, które będą pomocne w postępowaniu odwoławczym.

Należy jednak wyraźnie przypomnieć: tak jak opłata dodatkowa nie jest mandatem, tak nie jest nim taka karteczka za wycieraczką http://anuluj-mandat.pl/blog/post/zle-wezwanie-za-zle-parkowanie

W sprawach opłat za płatne parkowanie Prawnicy Anuluj Mandat pomagają indywidualnie, gdyż oprócz prawa administracyjnego za każdym razem w grę wchodzi prawo lokalne z danego miasta lub gminy:

http://anuluj-mandat.pl/advice

MŁ Anuluj-Mandat.pl

[1] ROZPORZĄDZENIE MINISTRA TRANSPORTU, BUDOWNICTWA I GOSPODARKI MORSKIEJ

z dnia 23 września 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20130001326

[2] http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19850140060

[3] Drogi wewnętrzne nie są drogami publicznymi w rozumieniu ustawy z 1985 r. o drogach publicznych, a tym samym ich budowa nie może przesądzać o realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 97 ust. 3 pkt 1 (ustawa o gospodarce nieruchomościami - u.g.n.)
Regulacja prawna zawarta w art. art. 97 ust. 3 pkt 1 u.g.n. jako mogąca ewentualnie wkraczać władczo w sferę prawa własności, które to prawo podlega konstytucyjnej ochronie niezależnie od tego, kto jest jego podmiotem, nie może podlegać interpretacji rozszerzającej. Drogi dojazdowe i lokalne nie mieszczą się w pojęciu drogi publicznej. [I SA/Wa 660/08wyrok WSA].
Drogi połączone z siecią dróg publicznych a przede wszystkim nie przeznaczone do wyłącznego użytku mieszkańców zamkniętego osiedla, lecz ogólnodostępne, służące nieograniczonej liczbie potencjalnych użytkowników, którzy mogą korzystać z nich na podobnych zasadach jak z dróg wybudowanych i utrzymywanych przez samorząd lub inny podmiot publiczny należy zaliczać do dróg publicznych. [II SA/Bk 85/07 wyrok WSA].

[4] Uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie, podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany.

Wyraz "inne" należy rozumieć w ten sposób, że mają to być przepisy inne niż określone w art. 84-96a. Dodatkowe ograniczenia stosowania art. 97 w brzmieniu pierwotnym:

KW Bojarski 2013 wyd. 6 / Radecki: Kodeks wykroczeń komentarz

[5] ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY poz. 2181 z dnia 23 grudnia 2003 r.; załącznika nr 1-4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach

http://zord.pl/nowa2/kursegzaminatorow/2007/prawo/war-znak-syg.pdf załącznik do nr 220

[6] Ustawa o drogach publicznych (Dz.U. z 2013r. poz. 260): Art. 13f. 1. Za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.

2. Rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć 50 zł.
3. Opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi.

[7] http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19970980602

[8] ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach. http://www.abc.com.pl/du-akt/-/akt/dz-u-03-220-2181

[9] http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20020750690